Afscheid nemen

Hallo iedereen,

Dit is onze laatste blog vanuit Zuid-Soedan. Na bijna 4 jaar ons thuis te zijn geweest komen wij weer terug naar Nederland, waar Sieb voor een tijdje op het ZOA hoofdkantoor in Apeldoorn zal gaan werken. Dit is waarschijnlijk tijdelijk omdat we op den duur weer een ander land willen gaan opzoeken.

Het is een raar idee om weg te gaan. Uiteraard kijken we er naar uit om weer dichterbij vrienden en familie te wonen, maar we zullen zeker het leven in Zuid-Soedan missen, de toffe vrienden die wij hebben, de fellowship en het alles behalve saaie leven en werk. Er is een hoop gebeurd sinds het moment dat wij arriveerden in januari 2009;

We zijn erg van geiten gaan houden, vooral op de barbecue. We hebben geleerd om een hurktoilet en een bucket-shower (douchen met behulp van een emmer en een bekertje) te gebruiken. Heel wat enge beesten, zoals kakkerlakken, slangen, legers van mieren, varanen, vreselijke insecten, etc hebben wij weten te weerstaan. Fietstochten door tropische stormen en modder tot aan je enkels wisselden zich af met periodes van hitte tot 50 graden. We hebben met vrienden in meer dan 40 graden hitte gesport en hebben 6 uur lange kerkdiensten meegemaakt (dat was 1 keer en nooit weer).
We hebben teak-hout gebruikt om onze douche warm te stoken en onze kampvuurtjes gaande te houden en hebben mahoniehouten meubels kunnen kopen omdat alleen die hier betaalbaar zijn. We weten nu hoe we een Land Cruiser volledig onder water uit een rivier moeten redden en wat we moeten doen als je met je auto muurvast in de modder komt te zitten. Onze kookkunsten zijn creatiever geworden en zelfs met de weinige ingredienten van de markt kunnen we overheerlijke pizza’s en appeltaarten maken.

Het hoogtepunt was natuurlijk dat wij getuige waren van de geboorte van een nieuw land: Zuid-Soedan! Het was fantastisch om dit met de mensen mee te vieren, om te delen in hun dansen en in hun blijdschap.
We zijn er achter gekomen dat de uitspraak ‘westerners have the watch, but we have the time’ wel aardig klopt en dat na al die jaren we toch nog heel erg Nederlands zijn door nog steeds op tijd te komen en efficiënt te werken.

We hebben mee gerouwd op begrafenissen van familieleden van collega’s en op andere momenten met collega’s en vrienden meegevierd om de geboorte van hun kind. We hebben geleerd dat arm zijn in bezit betekend dat je rijk kunt zijn in geluk en dat een modderhutje met een grasdak best heel knus kan zijn.

Muizen, ratten, honden en begrafenissen hebben ons slapeloze nachten gekost en sluipende bewakers naast ons huis hebben ons de stuipen op het lijf gejaagd. De bijbelstudie met andere expats heeft ons leven verrijkt en we hebben Gods geweldige schilderkunsten gezien in de luchten van Zuid-Soedan.

We hebben in al die jaren in totaal wel 50.000 keer “Kawatcha, how are you” gehoord. Meerdere mannen hebben huwelijksaanzoeken gedaan en hun liefde aan Nelie betuigd (wat overigens niet werd beantwoord). De voor westerners rare gewoontes en rituelen van de Zuid-Soedanezen hebben ons vaak genoeg enorme lachbuien bezorgd, hoewel andere weer frustraties met zich meebrachten. Mode is ver te zoeken in dit land en dat blijkt wel uit het feit dat stoere kerels getailleerde jasjes en roze hartvormige zonnebrillen dragen en kralen in de spaken van hun kinderfiets hebben. Persoonlijke hygiëne kan nog een hoop aandacht gebruiken want om een kantoor te delen met iemand die niet bepaald fris ruikt is toch alles behalve prettig.

We hebben gemerkt dat een mensenleven hier van weinig waarde kan zijn. Uitkijken als je de straat oversteekt wordt meestal niet gedaan en als je kind overlijdt ‘dan maak je toch gewoon een nieuwe’. We hebben met eigen ogen gezien hoe medicijnen hier gebruikt worden als snoepgoed en dat iedereen alleen maar injecties wil omdat ze denken dat tabletten niet werken. Zuid-Soedanezen zijn gek op ellenlange en saaie speeches en beginnen hun speech altijd met “I don’t have much to say” en speechen dan vervolgens voor 20 minuten en eindigen de speech op minimaal drie verschillende manieren met “to conclude”, “to summarize” en “finally”.

We hebben gezien hoe kleinschalige interventies grote impact kunnen hebben op de ontwikkeling van een grote groep mensen. Dat het geven van hulp averechts kan werken maar het mensen ervoor laten werken tien keer zoveel impact geeft. We hebben gezien hoe tien duizenden mensen toegang kregen tot schoon drinkwater en zelf leerden hun waterbronnen en putten te onderhouden en repareren. Hoe duizenden boeren hun oogsten konden vergroten en diversiviseren, waar niet alleen zij maar ook anderen in hun omgeving profijt van hebben. Dat mensen met kleine microkredieten hun inkomsten kunnen vermeervoudigen en vele kinderen nu onderwijs krijgen waar hun ouders jarenlang voor hebben gevochten. Ook hebben we kunnen bijdragen in het huisvesten van duizenden terugkerende vluchtelingen die eindelijk weer in hun thuisland kunnen wonen.

Ondanks dat we soms meer dan 100 uur in een week hebben moeten werken om dit te kunnen bereiken, en we van de stress en werkdruk soms tegen de kantoormuren omhoog klommen, hebben we nog nooit zoveel voldoening uit ons werk gehad. Het is prachtig om met een gemotiveerd en hard werkend team zoveel bij te kunnen dragen.

Onze tijd in Zuid-Soedan is ook heel gedenkwaardig gemaakt door onze expatvrienden. Volleyballen, sporten, drinken, dansen en gezamenlijke diners hebben veel mooie herinneringen gemaakt.

Dan is het nu tijd om afscheid te nemen van deze bijzondere plek. Het zal wel even wennen zijn en wellicht af en toe ook wel moeilijk, maar we zien uit om weer een tijdje de Nederlander uit te hangen de komende maanden. En het is leuk om straks jullie eens op de koffie te kunnen uitnodigen als wij ook een huis hebben in Nederland! Dus tot gauw!

Groetjes van Sieb en Nelie