De medicijnman
Door: Sieb en Nelie
08 November 2010 | Soedan, Khartoem
Wij zijn alweer een tijdje terug van onze welverdiende vakantie op Zanzibar. Echt een aanrader! Het is een prachtig eiland, een plaatje zo uit een reismagazine geplukt. We hebben daar heerlijk kunnen genieten van de rust, de zee en het heerlijke klimaat.
Op weg naar Zanzibar zijn wij via Marianne Center gereist. Het was super om te zien hoe Marianne Center zich heeft ontwikkeld en hoe de activiteiten zijn opgezet. Op dit moment hebben wij rond de 33 gehandicapte studenten. In de komende maanden wordt er dus ook meer personeel aangenomen om al onze studenten goed te kunnen begeleiden. Al met al gaat het erg goed, en wij hopen dat komend jaar net zo succesvol zal gaan worden. We hopen weer nieuwe sponsoren te mogen verwelkomen maar er breekt nog wel een spannende tijd aan want het geld ligt toch niet echt voor het oprapen. Op dit moment is er een Nederlandse TV producent naar Marianne Center om een documentaire te maken over mensen met een verstandelijke beperking in Kenia. Nelie is met hem in contact gekomen en hij heeft aangeboden om tegen onkostenvergoeding de documentaire te willen maken. Uiteraard komt Marianne Center ook in deze documentaire aan bod evenals de studenten en hun ouders. We hopen dat deze documentaire uitgezonden kan gaan worden op de Keniaanse TV en misschien zelfs wel op de Nlse TV. We zijn dus ontzettend benieuwd hoe deze documentaire gaat uitpakken. Het resutaat zullen wij in december gaan zien.
Kiespijn
Ziek zijn is nooit leuk, maar gezondheidsproblemen in Afrika hebben geeft naast de beroerdheid/pijn nog meer kopzorgen.
De ene arts zegt dat je buiktyfus hebt terwijl dat onmogelijk is omdat je daartegen ingeent bent en weer een ander wil je schouder wel even fixen door het voor een hoop centen juist aan gort te helpen. De normale gang van zaken op dit continent......
Zo had ik (Nelie) een aantal maanden geleden opeens erge kiespijn. Niet erg fijn als je bedenkt dat de eerste de beste betrouwbare tandarts honderden kilometers verderop zit. Gelukkig gingen wij via Nairobi naar onze vakantiebestemming. Nog nooit in mijn leven heb ik kiesproblemen gehad en nu wanneer ik in the middle of nowhere ben krijg je het opeens wel. Fijn!
Toch maar de stoute schoenen aangetrokken door naar een tandarts in Nairobi te gaan. Een vriend in Kenia wist nog wel een goeie en betrouwbare tandarts. Met lood in mijn schoenen ging ik er heen. Ik ben nog nooit in mijn leven naar een andere tandarts geweest en dat heb ik ook altijd geprobeerd te vermijden. Ik denk altijd dat een andere tandarts opeens 10 gaatjes vindt terwijl ik nooit gaatjes heb bij mij huidige tandarts. Maar goed, daar ging ik dan....vet zenuwachtig. In de stoel lag ik te wachten op de tandarts. Om mij heen kijkend zag ik dat er nog allemaal bloedspetters op het apparatuur zat....hmmm, niet echt bemoedigend. En ja hoor na een snelle blik in mijn mond zei de tandarts hetgeen ik gevreesd had: je hebt 5 gaatjes!! Ik schrok daar zo van dat ik maar ben weggegaan. Ik wilde toch een second opinion halen en ben naar de tandarts aan de overkant van de straat gelopen. Maar die kwam na een uur nog niet opdraven en dus stond ik weer buiten met nog steeds tenminste 1 gaatje. Helaas moest ik dus zonder tandartsbehandeling weer terug naar het tandartsvrije-Yei.
Mocht er nu net Amerikaanse tandartsen naar Yei komen!!! Daar heb ik dus mooi even gebruik van kunnen maken. Inderdaad geen 5 gaatjes zoals ik al had gedacht. Maar het ene pijnlijke gat was wel zo diep dat de Amerikaanse tandarts een wortelkanaalinfectie vermoedde. Helaas had hij geen rontgenappatuur in Yei en moest ik uiteindelijk noodgedwongen toch nog door naar Kampala voor een wortelkanaalbehandeling. De pijn werd met de dag heviger en er moest toch echt wat aangedaan worden. Gelukkig ben ik eindelijk weer kiespijnvrij en kan ik weer fatsoenlijk kauwen. Toch wel erg vervelend dat een goeie tandarts dan zover weg zit, misschien moet ik de volgende keer toch maar eens de lokale medicijnman gaan uitproberen..........
Vliegen
Dus in de afgelopen weken hebben wij nogal wat op en neer gevlogen. Ene kant ideaal en comfortabel maar aan de andere kant is het ook atijd een heel gedoe met customs en de lange wachttijden. Gelukkig is het vliegen van en naar Yei wel een stuk relaxter. Eagle Air komt ongeveer om een uur of 10 in Yei aan en landt op een modderige grint landingsbaan. Of je nu 5 minuten of een uur vantevoren aanwezig bent dat maakt niemand wat uit. Eagle Air personeel is vaak nog later aanwezig dan de passagiers zelf. Je tas wordt middenop de landingsbaan gezet zodat je kan checken voor je het vliegtuigje ingaat of je baggage er ook is. Dikke prima dus. Maar omdat het een klein vliegtuigje is moet ook het gewicht goed verdeeld worden. Zo zaten wij laatst in de Eagle vliegtuig met een handje vol mensen, waaronder een hele dikke vrouw. Om het vliegtuig in evenwicht te houden werd gevraagd of zij ook aan de andere kant kon gaan zitten zodat het gewicht beter verdeeld zou zijn. Zij schaamde zich nogal omdat dit open en bloot gevraagd werd en zei dus met een rooie boei dat ze dat liever niet wilde. Geen probleem zei de piloot, en vroeg daarom TWEE mensen om aan de andere kant te gaan zitten. Haha, geloof me, de rooie boei van de dikke vrouw werd er niet minder op!
Begravenissen
Het werken gaat verder allemaal naar wens. Het einde van het jaar nadert en er moet nog een hoop gebeuren. Maar door de voorbereidingen op het referendum in januari en de korte maand december is er nog minder tijd om het geplande werk af te krijgen. Ook zorgen begravenissen voor de nodige ophoud van de activiteiten. Helaas komen begravenissen maar al te vaak voor. Zo was de vrouw (27 jaar) van een collega van Nelie begin vorige week omgekomen in de busongeluk in Uganda. Ook haar vader en broer zijn tijdens dit ongeluk omgekomen. Het werk lag dus stil voor een aantal dagen en iedereen kwam bij één om te rouwen en haar man en dochter van 2 te steunen. Het breekt echt je hart als je ziet hoeveel verdriet er dan is. Het dochtertje van 2 begrijpt hier natuurlijk nog niks van, maar is op zo’n jonge leeftijd al wel haar moeder kwijt. Dit zijn vreselijke dingen waar de meeste Sudanezen dag in dag uit mee te maken hebben.
Misschien niet het leukste verhaal om mee af te sluiten, maar dit is de realiteit hier. En hoewel wij het hier nog steeds naar onze zin hebben maken wij uiteraard ook minder leuk dingen mee wat wij ook graag willen delen.
Liefs Sieb en Nelie
Op weg naar Zanzibar zijn wij via Marianne Center gereist. Het was super om te zien hoe Marianne Center zich heeft ontwikkeld en hoe de activiteiten zijn opgezet. Op dit moment hebben wij rond de 33 gehandicapte studenten. In de komende maanden wordt er dus ook meer personeel aangenomen om al onze studenten goed te kunnen begeleiden. Al met al gaat het erg goed, en wij hopen dat komend jaar net zo succesvol zal gaan worden. We hopen weer nieuwe sponsoren te mogen verwelkomen maar er breekt nog wel een spannende tijd aan want het geld ligt toch niet echt voor het oprapen. Op dit moment is er een Nederlandse TV producent naar Marianne Center om een documentaire te maken over mensen met een verstandelijke beperking in Kenia. Nelie is met hem in contact gekomen en hij heeft aangeboden om tegen onkostenvergoeding de documentaire te willen maken. Uiteraard komt Marianne Center ook in deze documentaire aan bod evenals de studenten en hun ouders. We hopen dat deze documentaire uitgezonden kan gaan worden op de Keniaanse TV en misschien zelfs wel op de Nlse TV. We zijn dus ontzettend benieuwd hoe deze documentaire gaat uitpakken. Het resutaat zullen wij in december gaan zien.
Kiespijn
Ziek zijn is nooit leuk, maar gezondheidsproblemen in Afrika hebben geeft naast de beroerdheid/pijn nog meer kopzorgen.
De ene arts zegt dat je buiktyfus hebt terwijl dat onmogelijk is omdat je daartegen ingeent bent en weer een ander wil je schouder wel even fixen door het voor een hoop centen juist aan gort te helpen. De normale gang van zaken op dit continent......
Zo had ik (Nelie) een aantal maanden geleden opeens erge kiespijn. Niet erg fijn als je bedenkt dat de eerste de beste betrouwbare tandarts honderden kilometers verderop zit. Gelukkig gingen wij via Nairobi naar onze vakantiebestemming. Nog nooit in mijn leven heb ik kiesproblemen gehad en nu wanneer ik in the middle of nowhere ben krijg je het opeens wel. Fijn!
Toch maar de stoute schoenen aangetrokken door naar een tandarts in Nairobi te gaan. Een vriend in Kenia wist nog wel een goeie en betrouwbare tandarts. Met lood in mijn schoenen ging ik er heen. Ik ben nog nooit in mijn leven naar een andere tandarts geweest en dat heb ik ook altijd geprobeerd te vermijden. Ik denk altijd dat een andere tandarts opeens 10 gaatjes vindt terwijl ik nooit gaatjes heb bij mij huidige tandarts. Maar goed, daar ging ik dan....vet zenuwachtig. In de stoel lag ik te wachten op de tandarts. Om mij heen kijkend zag ik dat er nog allemaal bloedspetters op het apparatuur zat....hmmm, niet echt bemoedigend. En ja hoor na een snelle blik in mijn mond zei de tandarts hetgeen ik gevreesd had: je hebt 5 gaatjes!! Ik schrok daar zo van dat ik maar ben weggegaan. Ik wilde toch een second opinion halen en ben naar de tandarts aan de overkant van de straat gelopen. Maar die kwam na een uur nog niet opdraven en dus stond ik weer buiten met nog steeds tenminste 1 gaatje. Helaas moest ik dus zonder tandartsbehandeling weer terug naar het tandartsvrije-Yei.
Mocht er nu net Amerikaanse tandartsen naar Yei komen!!! Daar heb ik dus mooi even gebruik van kunnen maken. Inderdaad geen 5 gaatjes zoals ik al had gedacht. Maar het ene pijnlijke gat was wel zo diep dat de Amerikaanse tandarts een wortelkanaalinfectie vermoedde. Helaas had hij geen rontgenappatuur in Yei en moest ik uiteindelijk noodgedwongen toch nog door naar Kampala voor een wortelkanaalbehandeling. De pijn werd met de dag heviger en er moest toch echt wat aangedaan worden. Gelukkig ben ik eindelijk weer kiespijnvrij en kan ik weer fatsoenlijk kauwen. Toch wel erg vervelend dat een goeie tandarts dan zover weg zit, misschien moet ik de volgende keer toch maar eens de lokale medicijnman gaan uitproberen..........
Vliegen
Dus in de afgelopen weken hebben wij nogal wat op en neer gevlogen. Ene kant ideaal en comfortabel maar aan de andere kant is het ook atijd een heel gedoe met customs en de lange wachttijden. Gelukkig is het vliegen van en naar Yei wel een stuk relaxter. Eagle Air komt ongeveer om een uur of 10 in Yei aan en landt op een modderige grint landingsbaan. Of je nu 5 minuten of een uur vantevoren aanwezig bent dat maakt niemand wat uit. Eagle Air personeel is vaak nog later aanwezig dan de passagiers zelf. Je tas wordt middenop de landingsbaan gezet zodat je kan checken voor je het vliegtuigje ingaat of je baggage er ook is. Dikke prima dus. Maar omdat het een klein vliegtuigje is moet ook het gewicht goed verdeeld worden. Zo zaten wij laatst in de Eagle vliegtuig met een handje vol mensen, waaronder een hele dikke vrouw. Om het vliegtuig in evenwicht te houden werd gevraagd of zij ook aan de andere kant kon gaan zitten zodat het gewicht beter verdeeld zou zijn. Zij schaamde zich nogal omdat dit open en bloot gevraagd werd en zei dus met een rooie boei dat ze dat liever niet wilde. Geen probleem zei de piloot, en vroeg daarom TWEE mensen om aan de andere kant te gaan zitten. Haha, geloof me, de rooie boei van de dikke vrouw werd er niet minder op!
Begravenissen
Het werken gaat verder allemaal naar wens. Het einde van het jaar nadert en er moet nog een hoop gebeuren. Maar door de voorbereidingen op het referendum in januari en de korte maand december is er nog minder tijd om het geplande werk af te krijgen. Ook zorgen begravenissen voor de nodige ophoud van de activiteiten. Helaas komen begravenissen maar al te vaak voor. Zo was de vrouw (27 jaar) van een collega van Nelie begin vorige week omgekomen in de busongeluk in Uganda. Ook haar vader en broer zijn tijdens dit ongeluk omgekomen. Het werk lag dus stil voor een aantal dagen en iedereen kwam bij één om te rouwen en haar man en dochter van 2 te steunen. Het breekt echt je hart als je ziet hoeveel verdriet er dan is. Het dochtertje van 2 begrijpt hier natuurlijk nog niks van, maar is op zo’n jonge leeftijd al wel haar moeder kwijt. Dit zijn vreselijke dingen waar de meeste Sudanezen dag in dag uit mee te maken hebben.
Misschien niet het leukste verhaal om mee af te sluiten, maar dit is de realiteit hier. En hoewel wij het hier nog steeds naar onze zin hebben maken wij uiteraard ook minder leuk dingen mee wat wij ook graag willen delen.
Liefs Sieb en Nelie
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
