Salaam Alaikum

Het werk lag alweer op ons te wachten toen wij twee week geleden terugkwamen van onze korte vakantie in Uganda. Het is nog maar 8 weken voordat wij weer onze voet zetten op de Nederlandse bodem en er moet nog genoeg gebeuren. Het was heerlijk om er even een week tussenuit te zijn. Af en toe moet je even van omgeving wisselen en een warme douche, chocola, milkshakes en heerlijke vis kunnen dan niet uitblijven. Ook hebben wij nog het één en ander kunnen inslaan om het leven in Soedan wat aangenamer te maken, zoals cup-a-soup en sloten koffie.

Financiële crisis voorbij?
Een aantal blogs geleden (in april) hebben wij verteld over de bank die failliet is gegaan waardoor CMS haar kliniek en college duizenden dollars zijn kwijtgeraakt. Na een maand was een heel groot deel van dit geld alweer terecht maar miste nog steeds $25,000 van de kliniek. Ondanks dat wij de moed hadden opgegeven is de World Bank bijgesprongen en konden wij vanaf deze week weer beetje bij beetje geld opnemen. Je kan alleen maar maximaal 1500 Sudanese pond per keer opnemen en dat betekent dus dat wij 45 keer naar de bank moeten om al het geld te cashen. Maar goed, er is weer hoop, en dit had niemand durven dromen!!

De projecten waar Nelie bij betrokken is verlopen volgens plan. Op dit moment zijn er 4 waterbronnen geboord, 1 waterbron gerepareerd, 1 schoolbouw bijna klaar, de 2e schoolbouw begonnen, de mobiele kliniek naar de vluchtelingenkampen en 5 dorpen begonnen, 40 leraren getraind en een tweetal toiletblokken gebouwd. Wat nu nog op het programma staat is het openen van de nieuwe kliniek (welke al af is maar nog geen materialen heeft), 5 waterbronnen boren, 5-tal toiletblokken bouwen en het trainen van de Parents Teachers Associations en de communities.
Een paar weken geleden hebben wij een kijkje genomen bij de medical outreach in de vluchtelingenkampen. Elke dag worden er ongeveer 90 patiënten, met name kinderen, behandeld. De meest voorkomende ziektes zijn malaria en diarree, eenvoudig te behandelen maar helaas ook de meest voorkomende doodsoorzaken. Door middel van het behandelen van de kinderen en ouderen hopen wij het sterftecijfer in deze kampen terug te kunnen dringen. Ook worden de mensen hygieneregels geleerd. Vaak zijn ze niet gewend om een toilet te gebruiken en doen ze hun behoefte in het kamp of in het riviertje wat ze ook als drinkwater gebruiken. Hun wordt dus geleerd handen te wassen, ontlasting buiten het kamp te doen en te begraven, dieren apart te houden en het drinkwater te koken. Omdat de mensen niet meer terug durfen naar hun eigen dorp proberen ze hier hun bestaan op te bouwen en zijn ze begonnen met het verbouwen van mais en pompoenen. Omdat zij hier willen blijven gaan wij ze voorzien van een waterbron zodat ze toegang hebben tot schoon drinkwater, wat weer veel ziektes kan voorkomen.
Het nadeel van zulke kampen is dat mensen erg dicht op elkaar leven en er nu al gevreesd wordt voor ziektes als cholera. De kerk wil in samenwerking met de overheid proberen de mensen meer te verspreiden zodat een uitbraak voorkomen kan worden.

Afgelopen week zijn wij voor het eerst met onze andere mobiele kliniek, de landcruiser, op pad gegaan. Elke week gaan wij naar 5 dorpen om medische zorg te bieden en de community te trainen in gezondheid en hygiëne om ziektes te voorkomen. Het was echt een gekkenhuis, er waren zoveel mensen en iedereen eiste zorg. Helaas konden wij veel mensen niet behandelen omdat wij simpelweg met te weinig personeel waren. Zelfs Nelie moest meehelpen met het klaarmaken van de medicijnen en dat was niet altijd makkelijk aangezien ook hier doktershandschrift net zo onleesbaar is als die in NL.


Marianne Center
Naast alle werkzaamheden houdt Nelie zich nog steeds bezig met Marianne Center (MC). Op dit moment is het MC de activiteiten gestart voor de eerste 10 studenten!! Ondertussen hebben wij ook een paar extra donoren gekregen, waar wij uiteraard meer dan dankbaar voor zijn! Onze website en brochures krijgen een nieuwe look en er wordt een start gemaakt met onze sponsor-een-student-programma, waarvoor al 3 mensen interesse getoond hebben en een student willen sponsoren. Hoewel het allemaal wat trager gaat dan we hadden gehoopt gaat alles wel goed. De Kenianen werken hard naast hun full time baan, en Nelie voelt zich gezegend met zo’n goed team in Kenia.

Siebs werk
Het werk in Soedan gaat nog altijd met veel voldoening en genoegen, al blijft het wel een uitdaging om ondanks de werkomstandigheden je activiteiten voor elkaar te krijgen. Autos die door bizar slechte wegen na 40.000 kilometer al bijna in elkaar storten, medewerkers die dagenlang vast staan op een weg tussen twee rivieren omdat de regen de doorgang heeft geblokkeerd, werk wat moet worden gestaakt door onrusten, reserve onderdelen van apparatuur welke helemaal vanuit Kampala moeten komen, het zeer beperkte aanbod van opgeleide Sudanese werknemers welke essentiële posities lang vacant laat, enzovoort enzovoort.

Toch zijn dit de omstandigheden waar je nog begrip voor kunt opbrengen of zelfs als vanzelfsprekend kunt beschouwen. Dit is lastiger als je wordt tegengewerkt door ondankbare communities, onmogelijke overheidsmedewerkers, ongedisciplineerde soldaten of hebzuchtige politie. Zo hadden we deze week weer een mooi voorbeeld van de laatste. Op de terugweg vanuit het veld was er een Sudanees die op zijn motor iets te hard en ruim door de bocht ging en tegen een van onze pick-ups aanreed. Hij bood zijn excuus aan en gaf toe dat het zijn schuld was. We hielpen hem door hem naar een kliniek te brengen om naar zijn schaafwonden te laten kijken. Zijn motor had niet veel schade dus dat hebben we ook onderling opgelost. Uitgemaakte zaak zou je denken. Niet dus. Toen de politie verderop hoorde dat er een aanrijding was geweest roken ze geld en kwamen vervolgens onze pick-up in beslag nemen en gooiden de driver in de cel, waarna ze ons een dikke boete presenteerden van meer dan 800 Soedanese pond. Er viel niet met ze te onderhandelen waarop we contact zochten met hun baas een dorp verderop. Toen deze het verhaal hoorde schreef hij meteen een brief dat zowel de auto als de driver moesten laten gaan. Nadat een van onze collega's deze brief had bezorgd werden de agenten zo pissing dat ze met vol vertoon onze compound instormden om onder de intimidatie van geweren, stokken en veel geschreeuw de collega te arresteren die de brief bezorgd had. Uiteindelijk is het gelukt om de boel te kalmeren en de collega’s & auto weer uit het politiebureau en aan het werk te krijgen zonder toe te hoeven geven aan hun onredelijk eisen maar daar ben je zo maar weer een halve dag aan kwijt!

In deze situatie konden we gelukkig met onderhandelen de problemen zonder kleerscheuren uit de weg helpen. Vrienden van een andere NGO hadden daar deze week met een groep soldaten heel wat meer moeite mee. Een club soldaten hadden in Yei een van hun vrachtwagens gekaapt om een battalion collega’s vanuit hun legerbasis naar Juba te kunnen vervoeren. Een vriend van ons probeerde namens zijn organisatie te onderhandelen met de soldaten om hun vrachtwagen terug te krijgen. Het enige effect wat hij hiermee teweeg wist te brengen is dat de driver een flink pak rammel en zweepslagen kreeg voor het feit dat hij zijn baas had ingelicht. Uiteindelijk moest de commissioner erbij betrokken worden om de zaak op te lossen.

Bijna weer terug
Op 8 december hopen wij weer in Nederland aan te komen en Nelie zal dan hopelijk een week later aan haar schouder geopereerd worden.
Wat wij vanaf januari gaan doen is nog niet helemaal duidelijk, maar als het aan ons ligt plakken wij er zeker nog een jaar aan vast. Sieb zijn bijdrage is zeer positief beoordeeld door ZOA en het ziet er naar uit dat hij ook komend jaar voor ZOA kan blijven werken. De exacte invulling van wat we beiden gaan doen laten we jullie weten zodra de boel officieel vast ligt.

Liefs Sieb en Nelie