Terug in het kikkerlandje

7 december zijn wij weer aangekomen in NL en ja het is behoorlijk fris voor ons. De dikke winterkleren zijn alweer uit de dozen op zolder gevist en daar wordt dankbaar gebruik van gemaakt.
Ondertussen zitten wij niet echt stil. Sieb heeft nog veel dagen met trainingen bij ZOA en is dus veel in Apeldoorn te vinden. Nelie heeft allerlei afspraken gepland staan voor Marianne Center en natuurlijk was de operatie ook één van geplande activiteiten.

Afgelopen vrijdag ben ik (Nelie) onder het mes gegaan en alles is prima verlopen. De chirurg vertelde dat de operatie inderdaad wel nodig was aangezien toen ik platgespoten was hij mijn arm zo in en uit de kom kon doen. Het enige wat mijn schouder nog bij elkaar hield waren mijn spieren. Die jaren van actief sporten waren dus inderdaad niet-voor-niets geweest. De operatie viel mij alles mee, tja je maakt er ook niet echt wat van mee natuurlijk. Maar het is toch ook wel weer een grappige ervaring. Met dat je nog gezellig met de chirurg aan het kletsen bent voel je de prikkelende vloeistof je arm in kruipen. Natuurlijk probeer je dan nog wat stoer over te komen door lekker door te praten en net te doen alsof de narcose je niks doet. Maar nadat je wakker bent begin je na te denken over wat voor wartaal je eigenlijk hebt uitgeslagen in de laatste seconden voordat je in slaap viel.
Ik heb nog wel wat last gehad van de narcose en heb dus het bezoekuur een naar tintje gegeven door waar iedereen bij zat eens flink over mijn nek te gaan. Niet echt mij van mijn charmantste kant laten zien en dat ook nog in zo’n alles behalve sexy operatiejurkje. Maar goed, daar zijn wij inmiddels ook weer overheen. Ben er wel achter gekomen dat aankleden met 1 arm in de mitella en 1 arm aan het infuus ook niet zo handig is. Op het laatst heeft de zuster toch moeten springen omdat het infuus behoorlijk in de knoop zat. Uiteraard werd mijn bloeddruk ook goed in de gaten gehouden en werd de zuster enigszins bezorgd toen mijn bloeddruk in de vroege ochtend wel erg laag was. Toen ze even later terug kwam om nogmaals mijn bloeddruk te checken schrok ik zo van haar, omdat ik oordoppen in had en haar dus niet aan hoorde komen, dat mijn bloeddruk weer helemaal normaal was. Zo, dat probleem was ook opgelost!
Ik was blij de volgende dag weer naar huis te kunnen aangezien ik een oma (die overigens pal naast mij lag) nog nooit zo hard had horen snurken en waardoor ik, zelfs met oordoppen in, slecht heb geslapen. De pijn valt mij alles mee, zolang ik mijn arm maar rustig houdt. Nou is mij dat ook opgedragen door de arts. De komende vier weken mag ik vrijwel niks met mijn arm doen en heb ik hem dus maar braaf in de mitella. Ik hoop ergens in februari toestemming te hebben om weer terug te kunnen naar Soedan. Sieb zal 11 januari alweer vertrekken, dus ik zoek nog iemand die vanaf de 11e mijn jas dicht en mijn haar in een staart kan doen. Sollicitatiebrieven kun je naar mijn email sturen :).

Het is reuze gezellig om iedereen weer te zien, degene die wij nog niet hebben gezien; wellicht tot gauw!
Iedereen ook alvast een fijne kerst en nieuw jaar toegewenst!

Liefs Sieb en Nelie